چادر خاکی مادرم زهرا سلام الله علیها

1- صدوق در كتاب: علل الشرائع از هروى روايت ميكند كه گفت:
بحضرت على بن موسى الرضا عليه السلام گفتم: يا ابن رسول اللَّه: چه مي فرمائيد در باره حديثى كه امام جعفر صادق عليه السلام فرموده است: هنگامى كه حضرت قائم عليه السلام خروج كند فرزندان قاتلين امام حسين را بعلت جنايتى كه آباء و اجداد آنان انجام دادند بقتل ميرساند؟
حضرت رضا فرمود: همين طور است كه امام صادق فرموده است گفتم: پس قول خداى سبحان كه مي فرمايد:
«وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ »چيست؟ فرمود: خدا در جميع سخنان خود راست مي گويد. ولى فرزندان قاتلين امام حسين به آن عملى كه پدران و اجدادشان انجام دادند راضى هستند و به آن اعمال فخرمي كنند. و كسى كه به عملى راضى باشد ، نظير اين است كه آن را انجام داده باشد.
اگر مردى در مشرق كشته شود و مردى در مغرب به اين عمل راضى باشد او نيز نزد خدا با قاتل شريك خواهد بود. حضرت قائم عليه السلام موقعى كه خروج كند ايشان را براى رضايتى كه بعمل پدرانشان دارند خواهد كشت.
گفتم: هنگامى كه قائم شما خروج كند در ابتدا از چه گروهى انتقام خواهد كشيد؟ فرمود: از قبيله بنى شيبه. زيرا آنان سارقين خانه خدايند.

2- در تفسير امام حسن عسكرى عليه السلام روايت ميكند كه يكوقت حضرت على بن الحسين عليه السلام حال آن گروهى را از بنى اسرائيل كه مسخ يعنى از شكل انسان خارج شدند شرح ميداد. وقتى به آخر داستان آنان رسيد فرمود: خدا آن گروه را بعلت اينكه در روز شنبه ماهى صيد كردند مسخ كرد (يعنى بصورت حيوان درآورد) پس جنايت و حال آن افرادى كه فرزندان پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله را كشتند و نسبت به آن حضرت هتك حرمت نمودند چگونه خواهد بود!؟ گر چه خدا ايشان را در دنيا مسخ نكرد، ولى آن عذابى كه خدا در عالم آخرت براى آنان آماده كرده است ده‏ها برابر از مسخ شدن سخت‏تر خواهد بود.
بحضرت سجاد گفته شد: يا ابن رسول اللَّه! ما اين حديث را از شما شنيديم ولى بعضى از ناصبي ها بما مي گويند: (گروهى هستند كه به امامان شيعه و خود ايشان ناسزا مي گويند) اگر قتل حسين خطا و باطل باشد پس بزرگتر است از صيد ماهى در روز شنبه. پس چرا خدا آن طور كه بر صياد ماهيان غضب كرد بر قاتلين امام حسين غضب ننمود؟
حضرت سجاد فرمود: در جواب آنان بگو: اگر نافرمانى شيطان از آن اشخاصى كه بوسيله اغواى شيطان كافر شدند بزرگتر باشد پس چرا خدا گروهى از آنان را از قبيل: قوم نوح و فرعون هلاك نمود، ولى شيطان را هلاك نكرده، در صورتى كه شيطان براى هلاكت سزاوارتر بود، پس چرا خدا آن گروه را با اينكه كفر و نافرمانى ايشان بقدر شيطان نبود نابود كرد و ابليس را با اينكه براى كشف اعمال زشت فعاليت ميكند باقى نهاد. آيا خدا در تدبير و حكم خود كه بعضى را هلاك مينمايد و بعضى را زنده ميگذارد حكيم نيست؟ پس آن صيادهاى ماهيان و كشندگان‏ امام حسين نيز همين حال را خواهند داشت. خداى عليم در باره اين دو دسته مردم عملى انجام مي دهد كه عين صواب و حكمت است. خدا راجع بعملى كه انجام ميدهد مسئول نيست ولى بندگانش مسئوليت خواهند داشت.
حضرت امام محمّد باقر عليه السلام مي فرمايد: هنگامى كه امام سجاد اين حديث را فرمود بعضى از آن افرادى كه در مجلس آن بزرگوار بودند گفتند: يا ابن رسول- اللَّه! چگونه مى‏شود: خدا نسل آينده آن اشخاصى را كه اين اعمال شنيع را انجام داده‏اند مورد عتاب و توبيخ قرار دهد. در صورتى كه در قرآن ميفرمايد:
هيچ كسى بار گناه ديگرى را بدوش نخواهد كشيد؟
امام سجاد در جوابش فرمود: چون قرآن به لغت عرب نازل شده لذا طبق زبان و اصطلاح خودشان با آنان سخن ميگويد. مثلا بزبان قبيله: تميم در موقع نكوهش بمردى كه قبيله او شهر را غارت و مردم آن را كشته باشند ميگويند:
شما فلان شهر را بتاراج برديد. نيز عرب ميگويد: ما با قبيله فلان چنين كرديم و فلان شهر را خراب نموديم. منظور آنان از اين سخنان اين نيست كه خودشان شخصا اين اعمال را انجام داده باشند. بلكه منظورشان نكوهش ديگران است.
و دسته ديگر منظورشان اين است كه به قبيله خود افتخار نمايند.
منظور خدا در اين آيه اين است كه گذشتگان آنان را مورد توبيخ و خودشان را در معرض نكوهش قرار داده باشد زيرا اين همان لغت و اصطلاحى است كه قرآن طبق آن نازل شده. از طرفى هم نسل آنان به رفتار آباء و اجداد خود راضى ميباشند و اعمال ايشان را تصويب مينمايند. پس جايز است كه به ايشان گفته شود: شما اين اعمال را انجام داده‏ايد زيرا شما برفتار زشت آنان راضى هستيد.

زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام / ترجمه بحار الأنوار/ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى- نجفي، محمد جواد/ ص269.

1-در كتاب: امالى از امام جعفر صادق عليه السلام روايت ميكند كه فرمود: تعداد چهار هزار ملك بزمين هبوط كردند تا در ركاب حسين بن على عليهما السلام قتال كنند ولى چون آن حضرت اجازه قتال به آنان نداد لذا ايشان مراجعت كردند و هنگامى بزمين هبوط نمودند كه امام حسين شهيد شده بود. آنان در حالى كه غبار آلوده‏ اند تا روز قيامت نزد قبر امام حسين گريه مي كنند و نام رئيس ايشان منصور است.

2- در كتاب: امالى شيخ از امام جعفر صادق عليه السلام روايت مي كند كه فرمود:
وقتى كار امام حسين تمام شد ملائكه بسوى خدا ضجه كردند و گفتند: پروردگارا آيا جا دارد: اين مصيبت دچار حسين شود كه صفى و پسر پيامبر تو است؟ خداى توانا سايه حضرت قائم عليه السلام را به آنان نشان داد و فرمود: من بوسيله وى از افرادى كه در حق حسين ظلم كردند انتقام خواهم كشيد.

3- صدوق در كتاب: علل الشرائع از ثمالى روايت ميكند كه گفت: به امام محمّد باقر گفتم: يا بن رسول اللَّه! آيا كليه شما قائم بر حق نيستيد؟ فرمود: چرا.
گفتم: پس چرا فقط امام دوازدهم داراى نام: قائم است؟ فرمود: هنگامى كه جدم امام حسين عليه السلام شهيد شد ملائكه بسوى خدا ضجه و گريه و ناله كردند و گفتند:
پروردگار ما! آيا غفلت مي كنى از كسى كه برگزيده و پسر برگزيده تو را ميكشد؟
خداى سبحان وحى كرد: اى ملائكه من آرام بگيريد بعزت و جلال خودم‏ قسم من از آنان انتقام مي گيرم و لو اينكه بعد از مدتى باشد. سپس خداى توانا امامانى را كه از فرزندان حسين بوجود ميايند به ملائكه ارائه كرد و ايشان بدين جهت مسرور شدند. هر گاه يكى از آنان نماز ميخواند خداى سبحان ميفرمايد: بوسيله آن قائم از ايشان انتقام خواهم گرفت.

4- در كتاب: كامل الزياره از پيغمبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله روايت ميكند كه فرمود:
آن ملكى كه نزد پيامبر خدا آمد و آن حضرت را از قتل حسين بن على آگاه كرد ملك درياها بود. زيرا يكى از ملائكه فردوس روى دريا نازل شد و بالهاى خود را روى آن دريا گسترانيد. بعدا فرياد زد: اى اهل درياها! لباس عزا بپوشيد، زيرا فرزند رسول خدا شهيد شد! سپس از خاك قبر حسين بوسيله بال‏هاى خود به آسمان‏ها برد. هيچ ملكى را ملاقات نكرد مگر اينكه آن تربت مقدس را مى‏ بوئيد و يك اثر از آن نزد آن ملك باقى مى‏ ماند. آن ملك قاتل امام حسين را با تابعين و پيروان آنان لعنت مي كرد.

5- در كتاب سابق الذكر از صادق آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله روايت مي كند كه فرمود:
هر گاه امام حسين را زيارت مي كنيد زبان خود را جز از گفتن خير نگاه داريد.
زيرا ملائكه شبانه روزى كه حافظ مردم و موجودات هستند نزد آن ملائكه‏اى كه در حائر امام حسين ميباشند ميايند و با آنان مصافحه ميكنند. ولى ايشان از شدت گريه جوابشان را نميگويند.
آنان در انتظار تكلم ايشان هستند تا زوال آفتاب و روشن شدن طلوع فجر.
سپس راجع بموضوعى از امر آسمان جويا ميشوند. آنان ما بين زوال آفتاب و طلوع فجر سخن نمي گويند و از گريه و دعا خسته نمى‏ شوند و در آن دو وقت از ياران خود رو گردان نخواهند شد. زيرا هر وقت شما سخن بگوئيد متوجه شما هستند.
گفتم: فدايت شوم چه چيزى است كه در باره آن از ايشان جويا مي شوند، كدام يك از آنان از ديگرى پرسش مي كنند، آيا آن ملائكه‏اى كه حافظ بر- موجودات هستند سؤال مينمايند يا آنهائى كه موكل بحائر امام حسين ميباشند؟
فرمود: ملائكه حائر حسين از آنان پرسش ميكنند. زيرا ملائكه حائر از حائر دور نمى ‏شوند. ولى ملائكه‏اى كه حافظ بر موجودات هستند نزول و صعود مي نمايند.
گفتم: چه موضوعى را از او جويا مي شوند؟ فرمود: هر گاه آنان عروج مي كنند به اسماعيل كه ملك هواء است بر مي خورند و چه بسا مى‏ شود كه: پيامبر خدا، فاطمه، حسن، حسين، و امامانى را كه گذشته‏ اند نزد اسماعيل مى ‏بينند. سپس آن بزرگواران از ملائكه راجع بموضوعاتى و از افرادى كه از شما بزيارت امام حسين حاضر شده ‏ايد جويا مي شوند و مي فرمايند: آنان را بدعاى خود بشارت دهيد.
ملائكه حافظين ميگويند: چگونه ما به ايشان بشارت دهيم در صورتى كه آنان سخن ما را نمى‏شنوند! ميفرمايند: براى ايشان بركت بخواهيد و دعاى خير كنيد. اين بشارتى است كه از طرف ما براى ايشان است. هنگامى كه آنان بر ميگردند زوار امام حسين را بوسيله بال‏هاى خود محفوظ ميدارند تا مكان شما را احساس نمايند و ما آنان را بخدائى مى‏سپاريم كه امانت‏هاى او ضايع نميشوند.
اگر مردم بدانند چه خيرى در زيارت امام حسين ميباشد با شمشير براى زيارت حسين با يك ديگر قتال ميكنند و اموال خود را براى تشرف بزيارت امام حسين ميفروشند.
فاطمه اطهر در حالى به زائران امام حسين نظر ميكند كه تعداد: هزار پيغمبر، هزار صدّيق، هزار شهيد و هزار هزار ملائكه كروبين با آن بانو هستند و او را در گريه كردن يارى مي نمايند. فاطمه زهراء ناله و فريادى ميزند كه كليه ملائكه آسمانها بعلت ناله آن بانو گريان ميشوند.
حضرت زهراى اطهر آرام نمى‏شود تا اينكه پيامبر خدا مى‏آيد و به وى ميفرمايد: اى دخترم! تو كليه ملائكه آسمانها را گريان نمودى و آنان را از تقديس‏ و تسبيح خدا بازداشتى. آرام باش تا آنان مشغول تقديس و تسبيح باشند. زيرا خدا امر خود را اجرا خواهد كرد.
فاطمه اطهر به آن افرادى كه از شما براى زيارت امام حسين حاضر شده‏ اند نظر رحمت مي كند و هر خيرى را از خدا براى آنان ميخواهد. مبادا شما از زيارت قبر حسين كناره‏گيرى كنيد. زيرا زيارت امام حسين بقدرى خير دارد كه قابل شماره نيستند.

6- نيز در كتاب: كامل الزياره از حريز روايت مي كند كه گفت: بصادق آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم گفتم: فدايت شوم بقاء شما اهل بيت چقدر اندك و اجل‏هاى شما چقدر نزديك است. در صورتى كه اين مردم اين همه احتياج بشما دارند؟
امام صادق فرمود: هر يك از ما داراى يك صحيفه و برنامه است. در آن صحيفه مطالبى است مورد احتياج كه بايد در مدت عمر به آن‏ها عمل شود. هنگامى كه مندرجات آن صحيفه خاتمه يافتند او ميداند كه اجلش نزديك شده است. سپس پيغمبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله نزد او مى‏آيد و خبر مرگ وى را ميدهد و او را از آنچه كه نزد خدا دارد آگاه ميكند.
وقتى امام حسين عليه السلام صحيفه خود را قرائت كرد ديد آنچه كه خواهد آمد و آنچه كه باقى مانده است برايش شرح داده شده است. چون چيزهائى باقى مانده بود كه عملى نشده بودند لذا متوجه قتال گرديد. آن امورى كه باقى مانده بودند عبارت بودند از اينكه ملائكه از خدا خواستند تا امام حسين را يارى نمايند.
خدا به آنان اجازه داد. وقتى ملائكه خويشتن را براى قتال آماده كردند امام حسين عليه السلام شهيد شده بود. هنگامى كه ملائكه براى نصرت آن حضرت نازل شدند مدت آن بزرگوار منقضى و او شهيد شده بود.
ملائكه گفتند: پروردگارا! تو بما اجازه دادى فرود آئيم و حسين را يارى نمائيم. اكنون كه فرود آمده‏ايم تو امام حسين را قبض روح كرده‏اى!؟ خداى حكيم وحى كرد: شما نزد قبر مقدس حسين باشيد تا او را بنگريد كه خروج‏ كرده است. وقتى خروج نمود او را يارى نمائيد. شما براى حسين و براى اينكه يارى كردن از دست شما رفت گريه كنيد. زيرا شما براى نصرت و گريه از براى حسين اختصاص داريد. لذا ملائكه قربتا الى اللَّه و براى فوت شدن نصرت خود از حسين گريان شدند. موقعى كه امام حسين خروج كند آنان انصار آن حضرت خواهند بود.

زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام / ترجمه بحار الأنوار، 255-260.

و آنگاه زين العابدين عليه السّلام فرمان سكوت داد. همگان سكوت كردند، امام بايستاد و بعد از حمد و ثناى خداوند و ياد از پيامبر و تجليل ازو آن گونه كه سزاوار بود و پس از درود بر حضرتش فرمود:

مردم! آن كو كه مرا شناخته شناخت، و آن كس كه مرا نشناخت خود را معرّفى مى‏كنم، من علىّ بن الحسين بن علىّ بن ابى طالبم، من فرزند مذبوح در كرانه شط فراتم بدون آن كه خونى يا ارثى از وى طلبكار باشند، من فرزند آنم كه هتك حريم حرمت وى شده، مال و نعمت وى به يغما رفته، عيالش به اسارت گرفته شده، من فرزند كسى هستم كه او را بگرفته كشتند و همين افتخار مرا بس.
مردم! شما را به خدا سوگند مى‏دهم، آيا مى‏دانيد كه به پدرم نامه نگاشتيد، و با وى نيرنگ باختيد و بدو عهد و پيمان سپرديد و بيعتش را به گردن گرفتيد، و آنگاه رهايش كرده كمر به قتلش بستيد؟! نابود باديد بدان چه براى خود از پيش فرستاديد، و بدا به آراى شما، با كدام ديده مى ‏توانيد به رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله بنگريد آن گاه كه اين سخن را پيش كشد: عترتم را كشتيد و حرمتم را هتك كرديد، شما از امّت من نيستيد؟! راوى گويد: از هر سو صداها بلند شد، در حالى كه به يك ديگر مى‏ گفتند: هلاك شديد و نمى‏ دانيد؟
امام فرمود: خدا رحمت كند آن را كه نصيحتم را پذيرفته صيّتم را در باره امر خدا و در باره پيامبر و اهل بيتش حفظ كند، چه او الگوى نيكوى ماست.
همگان گفتند: اى فرزند رسول اللَّه! همه ما سامع و مطيع و حافظ ذمّه شمائيم. (در خطّ تسليم و اطاعت فرمان توايم) و از شما روى بر نمى‏ تابيم، فرمان ده رحمت خدا بر تو باد، ما با دشمن تو در جنگ و با هر كه سازش كنى در خط سازشيم ما يزيد را دستگير مى‏كنيم، از ستمكاران به شما و ما برائت مى‏ جوييم.

امام عليه السّلام فرمود: هيهات، هيهات، اى نيرنگ بازان بى‏وفا، چه حيله‏ها كه بين شما و شهواتتان نيست! آيا مى‏خواهيد با من آن كنيد كه از پيش با پدرم كرديد؟! نه سوگند به پروردگار راقصات، زيرا آن جراحات هنوز التيام نيافته، اين ديروز بود كه پدرم صلوات اللَّه عليه با اهل بيتش به شهادت رسيدند، و فراموشم نمى‏شود مصيبت گم كردن رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله و مصيبت از دست دادن پدرم و فرزندانش، دردش در كامم، و تلخى آن بين حنجره و گلويم جا گرفته، غصّه‏ هايش سين ه‏ام را مى ‏فشارد.
خواست ه‏ام از شما اين است كه: به نفع ما و به زيان ما مباشيد.
لا غرو ان قتل الحسين و شيخه‏ قد كان خيرا من حسين و اكرما

شگفتى نباشد اگر حسين شهيد شد، پدرش از حسين بهتر و گراميتر بود
فلا تفرحوا يا اهل كوفان بالّذى‏ اصاب حسينا كان ذلك اعظما

اى كوفيان بدان چه به حسين رسيد شادمان مباشيد كه اين مصيبت بسى بزرگتر باشد
قتيل بشطّ النّهر روحى فداؤه‏ جزاء الّذى اراده نار جهنّما

شهيد در كرانه نهر كه جانم فدايش باد، و كيفر آن كس كه با او چنين كرد آتش جهنّم است بعد فرمود: از شما همين قدر بسنده كنيم كه له و عليه ما مباشيد.

لهوف / ترجمه مير ابو طالبى، ص176.

1. ابو الحسين احمد بن عبد اللَّه بن على ناقد مى‏گويد:
عبد الرّحمن بلخى برايم نقل نمود و ابو الحسين برايم گفت و عمويم از پدرش برايم خبر داد، از ابى نضره و او از شخصى از اهل بيت المقدس كه وى گفت:
به خدا قسم ما اهل بيت المقدس و حوالى آن به عصرى كه حضرت حسين بن على عليهما السّلام در آن شهيد شدند آگاه و مطّلع هستيم.
به او گفتم: چه طور؟

گفت: هيچ ريگ و كلوخ و سنگى را بر نداشتيم مگر زير آن خون تازه‏اى ديديم كه مى‏جوشيد، ديوارها قرمز گشت همچون خون بسيار سرخ، باران تا سه روز بصورت خون تازه مى‏ باريد و در دل شب منادى نداء مى‏ كرد:

أ ترجوا امة قتلت حسينا شفاعة حدّه يوم الحساب‏

آيا امّتى كه حسين عليه السّلام را كشتند اميد دارند در روز حساب جدّش ايشان را شفاعت كند؟

معاذ اللَّه! لانلتم يقينا شفاعة احمد و أبى تراب‏

پناه بر خدا! بطور قطع و يقين به شفاعت احمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و حضرت ابو تراب عليه السّلام نخواهيد رسيد.

قتلتم خير من ركب المطايا و خير الشّيب طرّا و الشباب‏

كشتيد بهترين كسى را كه بر اسبان مى‏نشست و بهترين تمام سالمندان‏ و جوانان بود.

تا سه روز خورشيد در نظر ما به حالت كسوف ديده مى‏ شد و پس از سه روز باز مشاهده گرديد در شب ستارگان از كثرت و تراكم به طور خاصى ديده شدند پس فرداى آن روز از قتل و شهادت آن حضرت پى‏گيرى نموده چيزى عائد ما نشد تا خبر شهادت و قتل آن جناب عليه السّلام به ما رسيد.

2.  ابو الحسين احمد بن عبد اللَّه بن علىّ ناقد به اسنادش مى‏گويد:
عمر بن سعد گفت: ابو معشر برايم از زهير نقل كرد كه وى گفت:
هنگامى كه حسين بن على عليهما السّلام شهيد شد در بيت المقدّس ريگى باقى نماند مگر زير آن خون تازه بود.

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى،ص242.

پدرم رحمة اللَّه عليه از سعد بن عبد اللَّه، از محمّد بن عيسى بن عبيد يقطينى‏

از محمّد بن سنان از ابى سعيد قماط از ابن ابى يعفور از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل نمود كه آن جناب فرمودند:

روزى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در منزل حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها تشريف داشته در حالى كه حضرت امام حسين عليه السّلام در دامن آن جناب بودند، حضرت گريسته و به سجده رفته سپس فرمودند:

اى فاطمه، اى دختر محمّد! در اين ساعت و در همين مكان خداوند علىّ اعلى‏  در بهترين صورت و زيباترين شكل خود را به من نشان داد و گفت: اى محمّد آيا حسين را دوست دارى؟
گفتم: بلى، نور ديده و گل خوشبو و ميوه دل و پرده ما بين ديده‏گان من است.

در حالى كه دست بر سر حسين عليه السّلام نهاده بود  به من فرمود:

اى محمّد: بركت حاصل مى‏شود از مولودى كه بر او بركات و رحمت و رضوان من مى‏باشد و لعنت و غضب و عذاب و ذلّت و عقوبت من بر كسى كه او را كشته و نصب عداوتش نموده و با او دشمنى كرده و با وى به حرب برخاسته است.

بطور حتم و قطع او سرور شهداء است از اوّلين و آخرين در دنيا و آخرت ….

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى، ص206.